Literature

Ο σταγειρίτης φιλόσοφος υποστηρίζει στα «Ηθικά Νικομάχεια» ότι η ευδαιμονία του ανθρώπου δεν είναι μια κατάσταση, αλλά μια ενέργεια της ψυχής του σύμφωνη με την τέλεια αρετή

Κατά την αντίληψη του Αριστοτέλη, η καρδιά είναι πηγή φυσικής θερμότητας, χωρίς την οποία δε θα υπήρχε ζωή, ο δε καλούμενος θάνατος είναι η απώλεια της θερμότητας αυτής

Στα τρία βιβλία της πραγματείας «Περί ψυχής», που θεωρείται ένα είδος εισαγωγής στις φυσιογνωστικές εργασίες του Αριστοτέλη, δεσπόζουσα ιδέα είναι η σχέση σώματος και ψυχής

Κατά τον Αριστοτέλη, το «πρώτον κινούν ακίνητον» είναι η βασική αρχή της ζωής και πηγή της αιώνιας κίνησης του σύμπαντος

Το αριστοτελικό σώμα κειμένων υπό τον τίτλο «Μετά τα Φυσικά» αποτελεί μια πολυεπίπεδη νοητική κατασκευή

Υπό την επίδραση που δέχεται από τον Εύδοξο τον Κνίδιο και τον Κάλλιππο τον Κυζικηνό, ο Αριστοτέλης επιχειρεί να αποδείξει ότι ο κόσμος είναι πεπερασμένος, σφαιρικός και αιώνιος

Ο Αριστοτέλης αναδεικνύεται ως ο μείζων φορέας της τελεολογικής σκέψης

Κατά τον Αριστοτέλη, πάντα οφείλουμε να εκκινούμε από αυτό που προσφέρεται ως βέβαιο από τις αισθήσεις, και από εκεί να οδεύουμε προς τα αντικείμενα της καθαρής σκέψης

Ο Αριστοτέλης στράφηκε κατά πάσαν πιθανότητα προς τη Λογική επιχειρώντας να διαμορφώσει μια μέθοδο επιστημονικής συζήτησης

Πιστεύεται ότι στο «Περί φιλοσοφίας» σύγγραμμά του ο Αριστοτέλης θέτει τα θεμέλια της φιλοσοφίας της θρησκείας στον κόσμο της Δύσης

Κύριο χαρακτηριστικό των αριστοτελικών συγγραμμάτων της πρώιμης περιόδου (όταν ο Αριστοτέλης ήταν ακόμα Ακαδημεικός) είναι η πνευματική συγγένεια με τους διαλόγους του Πλάτωνος

Σχεδόν δεκατρία χρόνια δίδαξε ο Αριστοτέλης στον Περίπατο, στη σχολή που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα από τα πλέον σημαντικά κεφάλαια στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος

Οι σχέσεις του Αριστοτέλη και του Μεγαλέξανδρου δεν υπήρξαν πάντα ομαλές

Η καθοριστική για την ιστορική εξέλιξη και τον παγκόσμιο πολιτισμό συνάντηση των δύο μεγάλων προσωπικοτήτων, του φιλοσόφου Αριστοτέλη και του πρίγκιπα Μεγαλέξανδρου, έλαβε χώρα στην περιοχή της Μίεζας

Ο Αριστοτέλης συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη της ιστορίας του πνεύματος, αφού κατόρθωσε να συνδέσει τους παλαιότερους ίωνες φιλοσόφους με τους αλεξανδρινούς επιστήμονες

Σύμφωνα με μία εκδοχή, οι περίφημοι «λόγοι περί του αγαθού» δεν αποτελούν ένα και μοναδικό μάθημα του Πλάτωνος, και δη των τελευταίων του χρόνων, αλλά μάλλον μια σειρά από διαλογικά μαθήματα

Στο κέντρο της πλατωνικής έρευνας τέθηκε το ζήτημα εάν πίσω από τα δημοσιευμένα συγγράμματα υφίσταται μια διδασκαλία που μεταδόθηκε μόνο προφορικά

Οι «Νόμοι» διαφέρουν σε τέτοιο βαθμό από τα υπόλοιπα συγγράμματα του Πλάτωνος, ώστε μερικοί ερευνητές ισχυρίστηκαν πως δεν είναι στην πραγματικότητα έργο του μεγάλου φιλοσόφου

Το πολίτευμα που οικοδομείται στους «Νόμους» διαφέρει ουσιωδώς από εκείνο που είχαμε δει να αναδεικνύεται σε δύο παλαιότερους πλατωνικούς διαλόγους, την «Πολιτεία» και τον «Πολιτικό»

Επί πολλές γενιές οι κάτοικοι της Ατλαντίδας, του κραταιού νησιωτικού βασιλείου, έδειχναν υπακοή στους νόμους, ψυχραιμία και σωφροσύνη στις εκάστοτε περιστάσεις και στις μεταξύ τους σχέσεις