Woman

Η ιστορική γνωμοδότηση του Διαμερικανικού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η ανάγκη για έμφυλη οπτική στις πολιτικές για το κλίμα

Στο βιβλίο Miss France, du rêve à la réalité (Μις Γαλλία, από το όνειρο στην πραγματικότητα) του συγγραφέα Hubert Guérin, δεκάδες πρώην διαγωνιζόμενες και περιφερειακά στελέχη μίλησαν ανοιχτά για τη σεξουαλική βία που υποτίθεται ότι υπέστησαν, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Ouest-France.

Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, η μέση γυναίκα που εργάστηκε με πλήρη απασχόληση το 2024 κέρδισε μόλις το 81% των αποδοχών του μέσου άνδρα.

To βιβλίο «No Friend to This House» της Natalie Haynes είναι μια συναρπαστική εκδοχή του μύθου του Χρυσόμαλλου Δέρατος, μια επανερμηνεία των αρχαίων ελληνικών μύθων που θέτει τις γυναίκες στο επίκεντρο.

Εκδόσεις όπως τα περιοδικά «Mademoiselle», «Glamour» και το ξεχασμένο «Charm» εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1930 για να ικανοποιήσουν μια αναδυόμενη δύναμη των γυναικών στον χώρο εργασίας -δυστυχώς, όμως, όχι για πολύ.

Εν μέσω κλιμάκωσης της θρησκευτικής βίας και υπό ένα βαρύ πέπλο σιωπής, οι απαγωγές γυναικών και κοριτσιών που ανήκουν στις μειονότητες Αλαουϊτών και Δρούζων αυξάνονται στη Συρία της μετά Άσαντ εποχής

Ενώ οι άνδρες σπάνια υφίστανται επαγγελματικές συνέπειες για τις επιπλέον ώρες που αφιερώνουν στη φροντίδα παιδιών, οι γυναίκες βλέπουν συχνά την καριέρα τους να ανακόπτεται.

Το ντοκιμαντέρ Woman & the Wind είναι ένα ριζοσπαστικό ταξίδι στη θάλασσα, την αδελφότητα και την αφήγηση ιστοριών - Τρεις γυναίκες πάνω σε ένα καταμαράν αντιμετωπίζουν τη φύση απολαμβάνοντας την κάλμα της και τιθασεύοντας την αγριάδα της.

Οι γυναίκες και τα κορίτσια παραμένουν εκτεθειμένες στα βουνά, ξαπλωμένες σε αυτοσχέδια φορεία, περιμένοντας να φτάσει η σειρά τους για να νοσηλευτούν μετά τον φονικό σεισμό στο Αφγανιστάν.

Πίσω από τον Μάγο του Οζ κρύβεται μια γυναίκα που αψήφησε την Εκκλησία, το κράτος και τις προκαταλήψεις του 19ου αιώνα: η Ματίλντα Τζόσλιν Γκέιτζ, η σουφραζέτα που ενέπνευσε τις μάγισσες του λογοτεχνικού κλασικού

Σε συνέντευξή της στο MEE, η Ναντίν Αγιούμπ παραδέχτηκε ότι, αν και είναι περήφανη για τον εαυτό της, νιώθει το βάρος του να «είμαι η φωνή των αθώων ανθρώπων της Παλαιστίνης, των γυναικών και των παιδιών».

«Όλες φοβόμαστε μήπως πεθάνουμε εμείς ή τα παιδιά μας»

Καταδικάστηκε για 12 φόνους. Εκείνη υποστήριζε ότι δολοφόνησε 31 ανθρώπους. Οι φήμες λένε για πάνω από 100. Η «γλυκιά νοσοκόμα» Τζέιν Τόπαν προκαλεί ακόμα εφιάλτες.

Η ομάδα με το όνομα Mia Moglie (“η γυναίκα μου”), που δημιουργήθηκε το 2019, είχε φτάσει φέτος να αριθμεί περισσότερα από 32.000 μέλη, ανταλλάσσοντας εκατοντάδες εικόνες και σεξιστικά σχόλια.

Στα 58 της χρόνια, η Πάμελα Άντερσον όχι απλά κατάφερε να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της, αλλά να πάει την καριέρα της σε άλλο επίπεδο, χωρίς ποτέ να απαρνηθεί το παρελθόν της.

Ο μασκουλινισμός δεν είναι «αντίβαρο» στον φεμινισμό, αλλά αντεπίθεση για την ανάκτηση προνομίων, ελέγχου και βίας σε βάρος των γυναικών, ντυμένη με το προσωπείο της «ανδρικής αγωνίας»

Από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι το TikTok, ο όρος «bodycount» μετατράπηκε από στρατιωτική ορολογία σε εργαλείο διαδικτυακού εξευτελισμού των γυναικών, αναβιώνοντας στερεότυπα και πατριαρχικές αντιλήψεις

Από κόμικ της δεκαετίας του ’50 σε βιτρίνα καπνοπωλείου, η Lilli ήταν κομψή και ανεξάρτητη. Λίγα χρόνια μετά, μεταμορφώθηκε στη Barbie, την πιο διάσημη κούκλα στον κόσμο